1970 Ağrı-Tutak ilçesinde doğdum . 1990 yılında 16 yaşında evlendim daha doğrusu okul çağında bir çocuk iken kandırılarak evlendirildim. Ağrı’dan Mersin’e gelin olarak geldim. Mersin’e gelin geldikten sonra eşimi gördüm çünkü eğer düğün yapmadan önce eşimi görseydim kabul etmezdim bunu her iki aile de bildikleri için düğünden sonra gösterdiler.Eşim kafa yapıma göre değildi ve gördükten sonra hayal kırıklığına uğradım ama vazgeçme diye bir şansım olamazdı bende artık kabul etmek zorunda kaldım, çünkü büyük bir aşiret kızıydım aynı zamanda töre kanunları beni susmaya sevketi ve susmak zorunda kaldım yani kabul etmek zorunda bırakıldım… En büyük hayalim okuyup polis olmaktı, çocuk halim ile çok ağladım okula gitmek istiyorum diye, babam ” sen kızsın senin erkeklerle birlikte aynı ortamda okumanı istemiyorum” diye okul hayatıma son verdi. 1991’de anne oldum, annelik büyük bir mesuliyet ister. Çok düşündüm ben cahil bir anne olmak istemiyorum ve kendimi yetiştirmek istiyorum diye, sıfır’dan okul okumaya başladım okul , aile ve çocuk eğitimini birlikte alıyordum . İlkokul , ortaokul ve liseyi bitirdikten sonra ilahiyat fakültesi sınavlarına hazırlık yapıyorum İnşallah. Aynı zamanda araştırmacı yazarım üçüncü kitabım yakında çıkar İnşallah.
Daha sonraları okumak isteyen ama aileleri tarafından izin verilmeyen özellikle kız çocukları için dernek açtım MERSİN İKRA EĞİTİM DERNEĞİ, çok zorlandım ama asla pes etmedim mücadeleme devam ettim. Zaten oldum olası hep zorlukları sevdim zorlukları sevmedikçe bir insan başarılı olamaz bunun farkındayım , dernek açtıktan sonra kız çocukları için araştırmalar yaptım. Merkezin dışındaki mahalleleri gezdim ve gördüklerim hiç de iç açıcı değildi. Hal pazarında okul çağında çalışan kız çocukları on beş,on altı yaşlarında evli ve hamile olanlar , para karşılığında yaşlılarla evlendirilenler , okula gitme yasağı koyulan evde hapis hayatı yaşayanlar , babasına berdel edilen on dört yaşında kız çocukları , tecavüze ve tacize uğrayanlar… saymakla bitmez.
Derneğimde bir çok kız çocuğu meslek sahibi oldu. Amacım benim gibi okul problemi yaşayan kız çocuklarının okula gönderilmeleri için dikkat çekmek. Bu konuda insanları bilinçlendirelim .Iki kız kardeşi babalarını ikna ederek okula kaydettirdim. Onları eve giderken gördüm ellerinde kayıt evrakları vardı “onu katlayıp çantanıza koyun” dedim onlar ise ” hayır hocam kırışmasın eve gidince bunu çerçeve yapıp duvara asıcaz” dediler . O kadar mutlu oldum , o kadar duygulandım ki tarif edemem . Onların mutluluklarını paylaşmak ve sebep olmak çok güzel ve özel bir duygu…
Fevziye Solmaz Ekinci
Araştırmacı yazar.
Sevgi ve saygılarımla.
